Διαλύοντας τους μύθους, τις παρανοήσεις και τα ψέματα σχετικά με τα τρανς παιδιά

Πρόσφατα ένα βίντεο για ένα τρανς παιδί στην Καλιφόρνια, τον Ryland Whittington, κατέκλυσε το διαδίκτυο. Είναι όμορφο και συγκινητικό και δείχνει τη δύναμη της άνευ όρων αγάπης των γονιών:

Δυστυχώς, όπως σε κάθε άλλη συζήτηση για τα τρανς παιδιά, τα σχόλια ήταν συχνά αγενή. Είδα τις ίδιες ανεπαρκώς μελετημένες ιδέες να εμφανίζονται. Πολλές από αυτές ήταν παρόμοιες με αυτά που λέγονται για τους τρανς ενήλικες, αλλά κάποιες ειδικά για τα τρανς παιδιά.
Νομίζω ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με αυτές τις παρανοήσεις.

1. Τα παιδιά είναι πολύ μικρά για να γνωρίζουν τέτοια πράγματα ή για να πάρουν τέτοιες αποφάσεις
Η συντριπτική πλειοψηφία της κοινότητας της ψυχολογίας λέει πως η ταυτότητα φύλου διαμορφώνεται στην ηλικία 2-3 ετών. Η πλειοψηφία της ιατρικής κοινότητας λέει πως η σεξουαλική (sex: βιολογικό φύλο) διμορφία του εγκεφάλου συμβαίνει στη μήτρα ως αποτέλεσμα έκθεσης ή όχι στα ανδρογόνα. Με άλλα λόγια, η ταυτότητα και η έκφραση φύλου αποφασίζονται πριν ακόμα γεννηθεί το παιδί. Στην ηλικία 2-3 μπορεί να την εκφράσει.
Ακόμα και οι ψυχολόγοι που πιέζουν για "θεραπεία επανόρθωσης" για να "κάνουν κανονικά" τα παιδιά που είναι εκτός της έμφυλης κανονικότητας αναγνωρίζουν ότι αν ένα παιδί υιοθετεί μια συγκεκριμένη ταυτότητα φύλου στην ηλικία των 6, οι πιθανότητες να αλλάξει είναι υπερβολικά λίγες.

2. Είσαι ό,τι λένε τα γεννητικά σου όργανα.
Στη μήτρα, τα αναπαραγωγικά όργανα αναπτύσσονται και διαφοροποιούνται νωρίτερα από τον εγκέφαλο. Όταν αργότερα ο εγκέφαλος αναπτύσσεται με τρόπους που τυπικά διαφοροποιούνται σε θηλυκό/αρσενικό, αυτό βασίζεται αναλόγως αν τα ανδρογόνα υπάρχουν. Συνήθως, επειδή οι γονάδες είναι ήδη στη θέση τους και παράγουν ελάχιστο ποσό ορμονών, αυτή η διαφοροποίηση επιτρέπει στην εγκεφαλική ανάπτυξη να ταιριάξει με το αντίστοιχο πρότυπο. Όταν κάτι (όπως διαταραχές στα χημικά του ενδοκρινικού συστήματος) παρεμβαίνει σ'αυτή τη διαδικασίας, μπορεί να υπάρξει αναντιστοιχία στους φαινότυπους.
Η αίσθηση του εαυτού και η ταυτότητα-έκφραση φύλου ενός ατόμου βασίζεται στο μυαλό. Το ποιος είσαι καθορίζεται από τη φαιά ουσία, όχι τα γεννητικά όργανα.

3. Οι συμπεριφορές και ταυτότητες που δε συμβαδίζουν με την ετεροκανονικότητα είναι αποτέλεσμα αυτών που έκαναν οι γονείς.
Συνήθως αυτό θέλει να υπονοήσει πως τα παιδιά μεγάλωσαν σε διαλυμένα σπίτια, ή πως οι γονείς δε συμμορφώνονταν με τα πρότυπα, ήταν υπερβολικά ελευθεριακοί, ή κάπως ενθάρρυναν τέτοιες συμπεριφορές. Έχω μιλήσει με πολλούς γονείς τέτοιων παιδιών που ζουν σε συντηρητικές, θρησκευόμενες, πυρηνικές, στρατιωτικές οικογένειες και με τους δυο γονείς να ακολουθούν τους στερεοτυπικούς έμφυλους ρόλους. Ο Wayne Maines έγινε υπερασπιστής της τρανς κόρης του και των τρανς παιδιών σε όλη τη χώρα παρόλη την προηγούμενη πολύ συντηρητική φιλοσοφία και αξίες του που υπέθεταν πως τα τρανς παιδιά δεν υπήρχαν. Παρακολουθώντας το παιδί του να μεγαλώνει, δεν μπορούσε να αρνηθεί πως ήταν πράγματι κορίτσι, όχι αγόρι.
Όμως αυτά είναι μόνο μαρτυρίες. Ας δούμε τι λένε οι έρευνες για το θέμα:

Δεν υπάρχουν αποδείξεις πως το περιβάλλον μετά τη γέννηση έχει καθόλου αποφασιστική σημασία για την ταυτότητα φύλου ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό

Παρακάτω.

4. Αν τα έκανες να φέρονται σαν σωστά αγόρια/κορίτσια, θα διορθωνόταν το "πρόβλημα".
Ας δούμε δυο από τις διασημότερες μελέτες προσπάθειας να "διορθωθούν" μη ετεροκανονικά παιδιά. Υπήρχε η μελέτη του George Reker για τον "Kirk," κι έπειτα η μελέτη για τον David Reimer, που ανατράφηκε ως κορίτσι έπειτα από μια αποτυχημένη περιτομή. Και στις δυο περιπτώσεις, η προσπάθεια να στριμώξουν αυτά τα παιδιά σε ένα κουτί που δεν ταίριαζαν κατέληξε να τα σκοτώσει.
Σχεδόν κάθε γονιός τρανς παιδιού που συνάντησα μου είπε πως έφτασαν σε ένα σημείο αποδοχής όταν συνειδητοποίησαν ότι είχαν μια επιλογή: ή να αποδεχτούν το παιδί τους ή να το χάσουν εντελώς.

5.Το παιδί μου είπε ότι είναι ελέφαντας. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να το ταΐζω φυστίκια; Όχι! Αυτοί οι γονείς απλά υποκύπτουν στις φαντασιώσεις του παιδιού.
Ήδη έχουμε συζητήσει ότι δεν είναι φαντασίωση: υπάρχουν βιολογικά αίτια, και το να αυτοπροσδιορίζεσαι ως αρσενικό ή θηλυκό δεν είναι αφύσικο. Παρόλα αυτά, τέτοιου είδους γνώμες μου θυμίζουν άλλες σχετικά με την ανατροφή ΑΜΕΑ παιδιών.
Επίσης επαναλαμβάνω ότι η πλειοψηφία γονέων με παιδιά που βγήκαν στην κοινωνία με το πραγματικό τους φύλο, είχαν φτάσει στο σημείο να φοβούνται για τη ζωή των παιδιών τους. Οι αυτοκτονικές τάσεις είναι συνηθισμένες ακόμα και σε πολύ νεαρά τρανς παιδιά.
Δεν μπορώ να το πω πιο απλά: Δεν έχεις δικαίωμα να αμφισβητείς ή να κρίνεις την απόφαση ενός γονέα όταν φοβάται για τη ζωή του παιδιού του.

6. Όταν ήμουν μικρή ήμουν αγοροκόριτσο, και δεν κατέληξα τρανς.
Όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο ίσως έχουν παρουσιάσει κάποιες διεμφυλικές συμπεριφορές όχι όμως μια επίμονη τρανς ταυτότητα. Είναι μια βασική διαφορά μεταξύ τους, και τέτοιες συγκρίσεις αντιπροσωπεύουν μια ανύπαρκτη αναλογία.


7. Αν τους αφήσεις να αλλάξουν το κοινωνικό τους φύλο, απλά τα αφήνεις να τραμπουκιστούν
Άλλος ένας τρόπος να κατηγορήσεις το θύμα. Δε θα έπρεπε να επικεντρωνόμαστε στην αποτροπή του τραμπουκισμού παρά να εξαναγκάζουμε το θύμα να συμμορφωθεί; Δεν αποδεχόμαστε πως ο εξαναγκασμός να δείχνουν τα παιδιά "λιγότερο γκέι" είναι σωστός. Δε συμφωνούμε πως το να αποφευχθεί ο βιασμός είναι ευθύνη του θύματος.
Οι γονείς των τρανς και μη ετεροκανονικών παιδιών δε φταίνε που τα παιδιά τους τραμπουκίζονται. Αυτό που κάνουν συνήθως, είναι να προσπαθούν με κάθε τρόπο να έχουν ζωντανά και χαρούμενα παιδιά. Αν πρέπει να κατηγορηθούν κάποιοι, μάλλον είναι αυτοί που επιτίθενται στα παιδιά και το σχολείο που το επιτρέπει.

8. Δίνουν ορμόνες σε 10χρονα!
Όχι. Οι γιατροί συνταγογραφούν Lupron, που μπλοκάρει την εμφάνιση της ήβης. Αυτό το φάρμακο χρησιμοποιείται ήδη σε μη τρανς παιδιά για να εμποδίσει την πρόωρη εφηβεία. Ο λόγος που οι γιατροί εμποδίζουν την ήβη είναι γιατί το να αναγκάσεις ένα τρανς παιδί να περάσει τη λάθος εφηβεία είναι αμετάκλητο, βλάπτει μόνιμα όσον αφορά τη δυσφορία και καταλήγει σε περισσότερες δυσκολίες να ζήσουν σύμφωνα με το φύλο που επιθυμούν.

9. Κι αν αυτά τα παιδιά αλλάξουν γνώμη;
Τα παιδιά που δεν έχουν ακολουθήσει ιατρική θεραπεία, μεταβαίνουν κοινωνικά. Παρόλα αυτά, μετά την ηλικία 6-8 αυτό είναι πολύ απίθανο. Αν παίρνουν Lupron, σταματάνε να το παίρνουν και η ήβη προχωράει κανονικά, όπως σε ένα παιδί που το έπαιρνε για να σταματήσει η πρόωρη ήβη.
Σύμφωνα με τον Dr. Norman Spack, που ειδικεύεται σε αυτόν τον τομέα:

Από τη στιγμή που ξεκινάει η ήβη -δηλαδή 10-12 στα κορίτσια και 12-14 στα αγόρια, με την ανάπτυξη του στήθους ή δυο με τρεις φορές αύξηση στις γονάδες στην περίπτωση των βιολογικά αγοριών- από αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, το παιδί που λέει πως είναι σε απόλυτα λάθος σώμα είναι σχεδόν σίγουρο πως είναι τρανς και είναι εξαιρετικά απίθανο να αλλάξουν αυτά τα αισθήματα, άσχετα από οποιαδήποτε διορθωτική προσπάθεια ή άλλα επιβλαβή πράγματα.

Στην ηλικία 15 ή 16 αν το παιδί υιοθετεί ακόμα συμπεριφορά που διαφέρει από το βιολογικό του φύλο,υπάρχει σχεδόν μηδενική πιθανότητα αυτό να αλλάξει. Μόνο τότε του δίνονται ορμόνες.
Εν συντομία, τα ιατρικά και ψυχολογικά πρωτόκολλα σχεδιάστηκαν για να γίνονται οι μόνιμες ιατρικές επεμβάσεις μόνο όταν είναι σίγουρο πως αυτή είναι η σωστή επιλογή. Μέχρι τότε όλα είναι αναστρέψιμα. Σε όλη τη διάρκεια γίνεται ό,τι χρειάζεται για να ελλατωθεί η πιθανότητα βλάβης στον ασθενή είτε είναι τρανς είτε όχι.

10. Αυτά τα παιδιά θα πρεπε να περιμένουν μέχρι τα 18 πριν κάνουν οτιδήποτε ιατρικά (συμπεριλαμβανομένων των φαρμάκων που μπλοκάρουν την ήβη)
Τότε είναι ήδη πολύ αργά. Η εφηβεία τους έχει ήδη δώσει ένα σώμα που δεν αλλάζει εύκολα. Η ιατρική μπορεί να επιχειρήσει να μετριάσει τη ζημιά, αλλά τότε είναι ακριβό και επώδυνο και τα αποτελέσματα αποζημιώνουν μόνο εν μέρει για τα αποτελέσματα της βίωσης μια λάθος εφηβείας. Εν συντομία, εξαναγκάζοντάς τα να περιμένουν (κάτι που συχνά συμβαίνει) προκαλείται βαρύ, ανεπανόρθωτο κακό.

Η πλαστική είναι μερικά αποτελεσματική, ακριβή και επώδυνη και μπορεί να απαιτεί έως 11 ώρες αναισθησίας

11. Όλοι εσείς οι τρανς ακτιβιστές θέλετε να οδηγήσετε όλα αυτά τα παιδιά στο δρόμο του χειρουργείου
Όχι. Όχι. Χίλιες φορές όχι. Έχω συναντήσει γονείς μη ετεροκανονικών παιδιών. Αυτά τα παιδιά μπορεί να εκφράζονται διαφορετικά αλλά δεν αυτοπροσδιορίζονται ως τρανς (πχ ένα αγόρι που αυτοπροσδιορίζεται ως αγόρι αλλά προτιμά πράγματα που στερεοτυπικά θεωρούνται θηλυκά). Σίγουρα δε θέλω παιδιά που είναι απλά εκτός των έμφυλων στερεοτύπων να προχωρήσουν σε επεμβάσεις.
Αυτό που θέλουν οι γονείς των τρανς και μη ετεροκανονικών παιδιών είναι το ίδιο που θέλουν όλοι οι γονείς: τα παιδιά τους να είναι χαρούμενα, ασφαλή, αγαπητά, και προστατευμένα. Αν η ιατρική φροντίδα θα τα βοηθήσει να βγουν στον κόσμο και να έχουν τη δυνατότητα μιας ζωής όπου θα πραγματοποιηθούν οι επιθυμίες τους, θα παλέψουν με κάθε κόστος για αυτό.

Αυτό θα έκανε κάθε καλός γονιός.



Brynn Tannehill
Πηγή: Huffington Post