Φαντασιακά για τη λοατκι απελευθέρωση στη Μέση Ανατολή

Στμ: Πάνω σε μια κουβέντα που έχει ανοίξει σε προηγούμενο άρθρο, δεν υποστηρίζουμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν προσπαθεί και δεν έχει εμπλακεί στον καθορισμό των προτεραιοτήτων και του προσανατολισμού προς την ενσωμάτωση και απο-ριζοσπαστικοποίηση του λοατκι κινήματος σε Μέση Ανατολή, Αφρική και Ασία (φυσικά και στο δυτικό κόσμο). Παρόλα αυτά το συγκεκριμένο άρθρο δίνει την οπτική του διεθνιστικού δεσμού που ενώνει τους λοατκι αγώνες και συχνά δίνει δύναμη και υποστήριξη στα κινήματα, χωρίς να ξεχνιέται βέβαια το ιδιαίτερο πολιτισμικό πλαίσιο κάθε τόπου, πόσο μάλλον οι ιδιαίτερες κοινωνικές, ταξικές, κλπ διαφορές που υπάρχουν. Πιο πολύ μια οπτική που χτυπάει απόψεις περί "εισαγόμενων" ομοφυλόφιλων, που εξαφανίζονται μαγικά μαζί με τον καπιταλισμό.

του Sa’ed Atshan 28/5/2015

Η διασφάλιση των λοατκι δικαιωμάτων στην περιοχή είναι μια ηθική ευθύνη και θα έπρεπε να αντανακλά τη διαφορετικότητα στην περιοχή, λέει ο Sa'ed Atshan.
Είναι δυνατόν να υπάρξει μια Μέση Ανατολή και μια Βόρεια Αφρική όπου τα δικαιώματα λεσβιών, ομοφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων, τρανς και queer ατόμων και κοινοτήτων είναι προστατευμένα;


Η απάντησή μου είναι ένα ηχηρό ναι. Όποιος ενδιαφέρεται για την περιοχή και τη θεμελιώδη αξιοπρέπεια των κατοίκων της έχει την ευθύνη να τα διασφαλίσει.

Σε αντίθεση με την κοινή γνώμη, τα λοατκι κινήματα είναι υπαρκτά στη Μέση Ανατολή,παρόλο που αντιμετωπίζουν έναν αριθμό φοβερών προκλήσεων. Έχοντας υπάρξει ακτιβιστής του queer κινήματος στην Παλαιστίνη, και έχοντας βασίσει τη δουλειά μου στην προώθηση του ενδιαφέροντος, στις ΗΠΑ, για τους αγώνες των queer ατόμων στην Παλαιστίνη, κατανοώ τις άπειρες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ακτιβιστές.

Για παράδειγμα, πρέπει να ξεφύγουμε από τις δαγκάνες των κατηγοριών πως τέτοια κινήματα είναι προϊόν του δυτικού πολιτισμικού ιμπεριαλισμού. Πως η κατηγορία "ομοφυλόφιλος"και η κοινωνικο-πολιτικοποίηση της λοατ ταυτότητας είναι ένα ιδιαίτερα δυτικό φαινόμενο επιβεβλημένο στην περιοχή. Είναι αποκαρδιωτικό να ακούγονται τόσο απλουστευτικές κατηγορίες. Τέτοια κινήματα είναι αναπόσπαστα από την περιοχή.

Γιατί δεν προσπαθούμε να σπάσουμε αυτά τα σύνορα Ανατολή-Δύση; Ζούμε σε παγκοσμιοποίηση, έναν πανεθνικό κόσμο με εικονικούς (διαδικτυακούς) χώρους συνάντησης. Οι άνθρωποι ανταλλάσσουν ιδέες σε όλο τον κόσμο. Δεν νιώθω άνετα με αυτές τις ιδέες που επανεισάγονται, περί Δύσης και Ανατολής. Δεν είναι απαραίτητα καταναγκαστικά όλα όσα προέρχονται από τη Δύση.

Να υποστηρίζεται πως επειδή προσδιορίζομαι ως ομοφυλόφιλος είμαι ξεπουλημένος σε κάποιου είδους δυτικό σεξουαλικό ιμπεριαλιστικό σχέδιο είναι προβληματικό. Το λοατ κίνημα στη Μέση Ανατολή πρέπει να ασχοληθεί με το ζήτημα, και να επιμείνει πως το να έχεις συνομιλητές στο δυτικό κόσμο δε σημαίνει πως "μολυνόμαστε" από αυτούς.

Σημαντικό να θυμόμαστε ότι τέτοια κινήματα είναι αναπόσπαστα από τις χώρες και τα τοπικά πλαίσια. Δεν είναι η ομοφυλοφιλία εισαγόμενη από τη Δύση στη Μ.Ανατολή αλλά η ομοφοβία.

Όταν οι δυτικές δυνάμεις αποίκισαν τη Μ.Ανατολή, κι επίσης την Αφρική και Ν.Ασιά, μας βρήκαν υπερβολικά ανοιχτούς σεξουαλικά, πολύ δεκτικούς στην ομοφυλοφιλία και απαραίτητο να μας εκπολιτίσουν. Πολύ ομοφοβικοί νόμοι στην περιοχή επιβλήθηκαν από τους Βρετανούς.

Τα κινήματα μας αντιμετωπίζουν επίσης τοπικές προκλήσεις όπως: υψηλή ανεργία, φτώχεια, διαφθορά, αυταρχικά και απολυταρχικά καθεστώτα, εξτρεμιστικά κινήματα, συγκρούσεις και βίαιες δυτικές επεμβάσεις.

Μερικές φορές το να μιλάς για λοατ δικαιώματα σε τέτοια πλαίσια μοιάζει πολυτέλεια. Κάποιοι λένε πως δεν είναι προτεραιότητα. Είμαι Παλαιστίνιος κι είμαι επίσης λοατκι ακτιβιστής. Η απάντηση πρέπει να είναι πως όλες οι μορφές καταπίεσης διαπλέκονται.

Ας πάρουμε το παλαιστινιακό γυναικείο κίνημα ως έμπνευση. Δεν μπορεί να διαχωριστεί η μάχη για εθνική ανεξαρτησία από τους αγώνες των γυναικών για απελευθέρωση. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένα.

Παρομοίως, η παλαιστινιακή ελευθερία και η σεξουαλική απελευθέρωση δεν μπορούν να αποσυνδεθούν. Τα λοατ δικαιώματα είναι προτεραιότητα, όχι πολυτέλεια. Δεν είναι πολυτέλεια όταν μια λεσβία εξαναγκάζεται από την οικογένειά της να παντρευτεί. Αυτό σημαίνει πως για το υπόλοιπο της ζωής της πρόκειται να υφίσταται συζυγικό βιασμό. Για μια γυναίκα που πρόκειται να υποστεί εξαναγκασμό είναι ένα επείγον ζήτημα.

Η ομοφοβία είναι αληθινή. Σκοτώνει σώματα, σκοτώνει πνεύματα. Δεν μπορούμε να χτίσουμε δημοκρατικές, πλουραλιστικές, υγιείς, ανοιχτές κοινωνίες όταν οι ευάλωτοι πληθυσμοί περιθωριοποιούνται με τέτοιο τρόπο. Αρνούμαι την ιδέα περί πολυτέλειας.

Λέγοντας αυτά, είμαι θετικός ότι θα υπάρξει αληθινή πρόοδος όσο ακόμα ζω. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να απελπιστούμε. Η ελπίδα είναι αυτό που διατηρεί τη ζωή. Πάντα είμαι αισιόδοξος.

Παρά τα απαιτητικά πλαίσια, τις τελευταίες δεκαετίες υπάρχει μια αύξηση σε όλη την περιοχή από λοατκι που δημιουργούν συλλογικότητες. Έχουν υπάρξει νίκες. Μια από αυτές είναι η Helem – που σημαίνει όνειρο στα αραβικά- η παλιότερη λοατκι οργάνωση στον αραβικό κόσμο, βασισμένη στο Beirut.

Πρόσφατα, η Helem πίεσε με επιτυχία την Ψυχιατρική Ένωση του Λιβάνου να αντιταχθεί στην ιδέα ότι η ομοφυλοφιλία είναι ψυχική ασθένεια. Αυτό έχει σημασία για την περιοχή αφού το λιβανέζικο ιατρικό κατεστημένο χαίρει εκτίμησης. Ο τυνήσιος ισλαμιστής ηγέτης Rached Ghannouchi, είπε επίσης ότι η ομοφυλοφιλία θα πρέπει να αποποινικοποιηθεί. Πρέπει να αναγνωρίσουμε αυτές τις θετικές εξελίξεις.

Έπειτα υπάρχουν άνθρωποι όπως η θεία μου, Laila Atshan, ψυχολόγος στην Παλαιστίνη. Είναι ετεροφυλόφιλη αλλά τεράστια υποστηρίκτρια των λοατκι δικαιωμάτων. Μερικά χρόνια πριν βρισκόταν σε ένα συνέδριο, στο Σουδάν,  για θεραπευτές ψυχικής υγείας από όλο τον αραβικό κόσμο.

Ένας από τους ομιλητές, ένας ψυχίατρος, αναφέρθηκε στο πώς μετατρέπεις ασθενείς από ομοφυλόφιλους σε ετεροφυλόφιλους- πώς να τους "επισκευάσεις". Η θεία μου σηκώθηκε κι είπε μπροστά σε εκατοντάδες κόσμου: "Έχω μια ερώτηση. Είμαι τυφλή. Είμαι εντελώς τυφλή από τη γέννησή μου. Ποιος από εσάς θα με κάνει να δω;" Έκανε παύση και επανέλαβε την ερώτηση.

"Όποιος μπορεί να με κάνει να βλέπω μπορεί να κάνει έναν ομοφυλόφιλο ετεροφυλόφιλο. Ως θεραπευτές ψυχικής υγείας πρέπει να υποστηρίξουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη διαφορετικότητα. Είναι ευθύνη μας να βοηθήσουμε τους ασθενείς να απολαύσουν και να αποδεχτούν αυτό που είναι" είπε και δέχτηκε επευφημίες.

Ο κόσμος την ευχαρίστησε αργότερα. Μου είπε πως αυτό έδωσε ελπίδα σε πολλούς που βρήκαν προβληματική τη συγκεκριμένη συζήτηση. Η νεότερη γενιά της περιοχής θα είναι πολύ πιο ανοιχτή σε ήρεμες συζητήσεις για τη σεξουαλικότητα, χάρη στο διαδίκτυο και φιλο-queer εικόνες που κάνουν το γύρο του κόσμου.

Σε αυτό το πνεύμα διοργάνωσα μια συνδιάσκεψη τον Απρίλιο στο Πανεπιστήμιο Brown των ΗΠΑ όπου διδάσκω, με τίτλο Σεξουαλικότητες και Queer φαντασιακά στη Μέση Ανατολή.

Ήταν μια συνδιάσκεψη για ανθρώπους παθιασμένους με την υποστήριξη των λοατκι κινημάτων σε Μ.Ανατολή και Β.Αφρική.

Καλέσαμε μια ποικιλία ατόμων για να γίνει δυνατός ο πολύπλευρος διάλογος μεταξύ ακαδημαϊκών και μη. Συμπεριλήφθηκαν καλλιτέχνες, συγγραφείς, ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δημοσιογράφοι, κινηματογραφιστές και θρησκευτικοί ηγέτες.

Η συνδιάσκεψη στόχευε να ενθαρρύνει τους ακαδημαϊκούς να παρέχουν γνώση που ενημερώνει τους επαγγελματίες, και η δουλειά των ατόμων να τροφοδοτήσει τους ακαδημαϊκούς.

Η ποικιλία περιοχών σίγουρα δημιουργεί διαφορές ανάμεσα στα κινήματα. Επηρεάζει πώς τα άτομα αυτοπροσδιορίζονται ως queer, και πως αυτή η ταυτότητα περιπλέκεται με άλλες. Γι'αυτό και οι λέξεις σεξουαλικότητες και φαντασιακά μπήκαν σε πληθυντικό αριθμό στον τίτλο.

Κατά τη διάρκειά της συνδιάσκεψης έγιναν πλούσιες συζητήσεις για τον τρόπο με τον οποίο οι τοπικές κοινωνίες θα ασχοληθούν με την λοατκι απελευθέρωση. Διαδικτυακά υπάρχει βιντεοσκοπημένη ολόκληρη.

Ελπίζουμε να μας συντροφεύσετε στον οραματισμό για την λοατκι απελευθέρωση στη Μ.Ανατολή.

Πηγή

Το πρόβλημα της ζήλιας ως κοινωνικό ζήτημα: πέρα από την νεοφιλελεύθερη ατομοκεντρική εστίαση

Στμ. Το να ανοίξει μια πιο πολιτική συζήτηση σχετικά με το ζήτημα της ζήλιας περιλαμβάνει και την αναγνώριση πως οι κοινωνικές αξίες, οι οποίες επιβάλλονται από ένα σύστημα όπως ο καπιταλισμός, δεν μπορούν να αποτελούν οδηγό μας για μια πιο ειλικρινή και ελεύθερη ερωτική και συντροφική ζωή. Αυτό το άρθρο δίνει μια ενδιαφέρουσα οπτική για τη ζήλια (στην πολυσυντροφικότητα), υποστηρίζοντας την κοινωνική/συλλογική ευθύνη έναντι της ατομοκεντρικής εστίασης που προωθεί ο νεοφιλελευθερισμός (και πέρα από τα θέματα οικονομίας).

Όλοι ρωτάνε πως λύνουμε το πρόβλημα της ζήλειας στην πολυσυντροφική μου σχέση. Είναι εύκολο, γιατί δε δουλεύει ακριβώς έτσι.

της Elizabeth Stern

 

Η πρώτη ερώτηση που κάνουν για την πολυσυντροφική που οικογένεια είναι "Πώς χειρίζεστε τη ζήλια;". Μπερδεμένοι απαντάμε "Ποια ζήλια;".

Είμαι τυχερή: ζω με τις δυο αγάπες της ζωής μου. Είμαι ερωτοχτυπημένη με το σύζυγο μου εδώ και 16 χρόνια και λατρεύω τον 4 χρόνων σύντροφό μου. Οι τρεις μας βασιζόμαστε και φροντίζουμε ο ένας τον άλλο. Όταν ο σύντροφός μου κι εγώ δεν βρισκόμασταν για λίγο, ο σύζυγός μου μας ενθάρρυνε να επισκεφτούμε το μουσείο τέχνης, ξέροντας ότι το οπτικό μας συνδέει. Όταν ο σύζυγός μου κι εγώ φτάσαμε να έχουμε συναισθηματικά εμπόδια στην επίλυση των προβλημάτων μας, ο σύντροφός μου μας βοήθησε να τα λύσουμε και να τα ξαναβρούμε. Κι όταν διάλεγα χριστουγεννιάτικα δώρα, χάρισα στους καλοφαγάδες της ζωής μου λίγο χρόνο μεταξύ τους σε ένα μάθημα ιαπωνικής μαγειρικής.

Η υπάρχουσα συμβουλευτική βιβλιογραφία σχετικά με την πολυσυντροφικότητα προωθεί ατομικές λύσεις για τη ζήλια. Οι "γκουρού" της πολυσυντροφικότητας όπως οι Dossie Easton (“The Ethical Slut”), Deborah Anapol (“Love Without Limits”) και πιο πρόσφατα ο Franklin Veaux (“More Than Two”) υποστηρίζουν πως η προσωπική ευθύνη μπορεί να επιλύσει την ανασφάλεια. Πρέπει να "επεξεργαστείς" τη ζήλια σου, να σιγουρευτείς πως δεν "ασκείς έλεγχο" τον σύντροφό σου, όλα αυτά ενώ κοιτάς την εμπειρία της ζήλιας μέσα από την οπτική της προσωπικής εξέλιξης. Η οικογένειά μου δε χρειάστηκε να βασιστεί ποτέ σε αυτές τις ατομικές μεθόδους γιατί η ζήλια είναι κοινωνικό πρόβλημα, όχι ατομικό, το ίδιο και οι λύσεις.

Η υπαγόρευση ατομοκεντρικών μεθόδων διαχείρισης της ζήλιας δεν είναι καθόλου καινούρια. Μπορεί να ανιχνευθεί στην παρακμή της οικογενειακής οικονομίας των 18ου και 19ου αιώνων. Το βιβλίο του Peter N. Stearn, Jealousy: The Evolution of an Emotion in American History, υποστηρίζει πως πριν τον 18ο αιώνα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, η ζήλια δεν υπήρχε ιδιαίτερα ως πρόβλημα. Η ζωή σε στενά δεμένες κοινωνικά και οικονομικά κοινότητες με προκαθορισμένους ρόλους, δεν άφηνε χώρο για φόβους απώλειας του συντρόφου από αντίζηλους. Έβλεπαν τους συζύγους ως ενότητα (παρά ως ατομικότητες) ενσωματωμένη στην κοινοτική δομή. Σίγουρα, τα άτομα δεν είχαν και μεγάλη αυτονομία, αλλά είχαν την ασφάλεια να ξέρουν πως η συζυγική τους σχέση αναγνωριζόταν, υποστηριζόταν και λαμβανόταν υπόψη της κοινότητας.

Με τη μετάβαση από τους οικογενειο-κεντρικoύς κοινοτικούς θεσμούς στη μισθωτή εργασία σε αστικά περιβάλλοντα, οι μεσοαστικές οικογένειες άρχισαν να λειτουργούν σε σφαίρες διαχωρισμένες σύμφωνα με το φύλο (με τις γυναίκες να εξορίζονται στο σπίτι). Οι σύζυγοι βρίσκονταν μαζί λιγότερο στην καθημερινή ζωή, κάτι το οποίο σήμαινε λιγότερη κοινοτική στήριξη, παρατήρηση και αναγνώριση των σχέσεων. Είναι ευρέως αναγνωρισμένο ότι η εμφάνιση της καπιταλιστικής οικονομίας έκανε τις γυναίκες να χάσουν οικονομική και κοινωνική δύναμη σε σχέση με τους άντρες. Αλλά η εμφάνιση ξεχωριστών σφαιρών επίσης στέρησε τόσο από γυναίκες όσο κι από άντρες τη στήριξη της σχέσης τους από την κοινότητα, που κάποτε έκανε τη ζήλια ανύπαρκτη.

O 20ος αιώνας είδε την επιστροφή των γυναικών στην οικονομική σφαίρα, και αυξημένες ευκαιρίες και για τα δυο φύλα να κάνουν ατομικές επιλογές για την εκπαίδευση και την εργασία τους. Αυτά τα καλοδεχούμενα οφέλη για τις γυναίκες συνοδεύτηκαν από το αυξανόμενο ενοχλητικό πρόβλημα της ζήλιας. Σε αντίθεση με την οικογενειακή οικονομία όπου οι σύζυγοι εργάζονταν στην ίδια κοινότητα, τώρα οι σύντροφοι περνούσαν το χρόνο τους σε ξεχωριστά, μικτά όσον αφορά το φύλο εκπαιδευτικά και εργασιακά περιβάλλοντα, με αυξανόμενη διαθεσιμότητα πιθανών εναλλακτικών συντρόφων. Κι ενώ η ανερχόμενη ιδέα, εκείνη την εποχή, περί ρομαντικού έρωτα μετρίαζε λίγο τη ζήλια, ήταν φτωχό υποκατάστατο στην προηγουμένως πλήρη κοινοτική υποστήριξη των σχέσεων.

Άρα αν ζήλια προήλθε λόγω των μεταβολών στην κοινοτική και κοινωνική σφαίρα (Gemeinschaft, Gesellschaft) τι έπρεπε να κάνει η νέα μας ατομοκεντρική, καπιταλιστική κοινωνία; Μα, γιατί να μην μετονομάσει αυτά τα πραγματάκια σε τέρατα της ανασφάλειας που μπορούν να χαλιναγωγηθούν μέσω του αυτοελέγχου.

Γρήγορα, μαντέψτε την εποχή των παρακάτω φράσεων:
1). “Η ζήλια είναι συναίσθημα που γεννιέται μέσα σου: κανένα άτομο και συμπεριφορά δεν μπορούν να σε κάνουν ζηλιάρη. Είτε σου αρέσει είτε όχι, ο μόνος που μπορεί να κάνει τη ζήλια να πονάει λιγότερο ή να φύγει είσαι εσύ".
2). “Η ζήλια είναι σχεδόν πάντα σημάδι ανωριμότητας και ανασφάλειας. Όσο περισσότερο σιγουρευόμαστε για την αγάπη και το σύντροφό μας, δε ζηλεύουμε.
3). Η ζήλια είναι ανεπιθύμητη, σημάδι σήψης σε κάθε προσωπικότητα που μολύνεται.

Η πρώτη είναι σύγχρονη, από τη βίβλο της πολυσυντροφικότητας The Ethical Slut. Η δεύτερη από ένα δημοφιλές εγχειρίδιο συμβουλευτικής σχέσεων του 1950, ενώ η τρίτη είναι σχόλιο της Margaret Mead τη δεκαετία του 1930.  Σημειώστε πως μόνο η πρώτη φράση απευθύνεται σε μη μονογαμικό κοινό. Η συμβουλευτική στην πολυσυντροφικότητα δεν είναι ριζοσπαστική από αυτή την άποψη: είναι απλά κομμάτι του ευρέος πλαισίου, στον 20ο αι, δαιμονοποίησης της ζήλιας και απαίτησης της προσωπικής υπευθυνότητας για να εξαλειφθεί. Αντί να τοποθετηθεί η ζήλια στα πλαίσια των δομικών αλλαγών σε 19ο & 20ο αιώνα,  υπάρχει μια εσφαλμένη τάση να κοιτάμε προς τα μέσα για τα αίτια και τις θεραπείες.

Θυμάμαι τη ζωή μου τέσσερα χρόνια πριν, όταν αρχικά σχηματίσαμε την πολυσυντροφική μας οικογένεια. Ο καινούριος μου φίλος ξαφνιάστηκε που δε ζήλευε τη δεκατετράχρονη σχέση μου με το σύζυγό μου. Ένιωσε στήριξη και ευπρόσδεκτος στις ζωές μας, και λαχτάρισε να δεσμευτεί μαζί μας, αλλά η απουσία ζήλιας του προκάλεσε αμηχανία. Δεν προκαλείται φυσικά η ζήλια όταν ένας σύντροφος έχει κι άλλον; αναρωτήθηκε. Περίμενε πάνω από ένα χρόνο πριν δεσμευτεί, σε περίπτωση που η ζήλια εμφανιζόταν. Περίμενε τον Γκοντό.

Οι τρεις μας βρεθήκαμε σε μια λέσχη κινηματογράφου και φάνηκε πως "πιάσαμε" ο ένας τον άλλον αμέσως. Η κουβέντα μας περιελάμβανε τον Bourdieu, συγκρίσεις μεταξύ Navier-Stokes , και τον Henri Cartier-Bresson.  Η θεμελιώδης αρμονία μας ήταν αβίαστη και γελάσαμε σαν παιδιά όλοι μαζί. Ήταν αυτή η θεμελιώδης κατανόηση του ενός για τον άλλο που επέτρεψε στο σύντροφό μου να "δει" το γάμο μας με έναν τρόπο που λίγοι άλλοι μπορούσαν. Βλέποντας την εγγύτητα του γάμου μας να αντανακλάται με τόσο γλυκό και τέλειο τρόπο ήταν υπέροχο. Παρομοίως, το βάθος της σχέσης μου με το σύζυγό μου, του επέτρεψε να αναγνωρίσει τη σπάνια άνεση και οικειότητα που ένιωσα με τον σύντροφό μου. Ο άντρας μου ήταν από τις λίγες πηγές υποστήριξης και αναγνώρισης της εκκολαπτόμενης (αλλά αρχικά κρυφής) σχέσης μου με τον σύντροφο μου. Ήταν επίσης δίπλα μας όταν κάναμε το "coming out" μας στους μπερδεμένους φίλους και την οικογένεια. Παρόλο που πολλοί εξέφρασαν ανησυχίες ότι αυτή η νέα σχέση θα οδηγούσε στην καταστροφή, ο σύζυγός μου μας έδωσε κάρτες για την επέτειό μας και μας είπε πως ήμασταν ένα σπάνιο και ιδιαίτερο ζευγάρι.

Ο Eric Widmer, κοινωνιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, υποδεικνύει πως η εμπιστοσύνη σε οποιαδήποτε δυαδική σχέση επηρεάζεται από τη σταθερότητα του ευρύτερου κοινωνικού σχηματισμού που αυτή ενσωματώνεται. Η έρευνα δείχνει πως οι άνθρωποι νιώθουν πιο άνετα όταν τα άτομα που είναι κοντά τους είναι και μεταξύ τους κοντινά, κάτι που ορίζεται ως μεταβατικότητα. Αυτό οδηγεί με τον καιρό σε στέρεα δίκτυα, όπου ο αριθμός των πραγματικών συνδέσεων μεταξύ των μελών πλησιάζει ή είναι ίσο με τις δυνητικές συνδέσεις. Στην πολυσυντροφική μου οικογένεια υπήρχαν τρεις δυνητικά δυαδικές σχέσεις κι όλες έχουν πραγματοποιηθεί είτε μέσω μιας ερωτικής σχέσης (οι σύντροφοί μου κι εγώ) είτε μέσω μιας στενής φιλίας (μεταξύ των συντρόφων μου).  Ένα στέρεο, κοινωνικά συνεκτικό δίκτυο επιτρέπει μεγαλύτερου βαθμού εμπιστοσύνη μεταξύ οποιωνδήποτε δύο μελών. Το ευρύτερο κοινωνικό δίκτυο της οικογένειάς μου, από οικογένεια και φίλους, ποικίλει στη μεταβατικότητα με εμάς. Αλλά και μόνο η συνοχή στην άμεση οικογένεια μας παίζει ρόλο στην όπως φαίνεται εκπληκτική έλλειψη ζήλιας.

Η Stephanie Koontz, σε μια συνέντευξη στο Salon, υποθέτει ότι είναι απίθανο να θεσμοθετηθεί η πολυσυντροφικότητα γιατί "δεν είμαστε το είδος της κοινωνίας που έχει πολλές στενές σχέσεις, με την έννοια της αλληλοεξάρτησης που υπάρχει σε όλη τη διάρκεια της ζωής". Συμφωνώ. Η κοινωνία μας απομακρύνεται από τέτοιου είδους -"εφ'όρου ζωής"- δομές για περισσότερο από δυο αιώνες. Οι πολυσυντροφικές οικογένειες με μόνιμη δέσμευση όπως η δικιά μας, ή αυτή που περιγράφεται στο άρθρο “Polyamory works for us,”  είναι απίθανο να γίνουν η νέα νόρμα αφού δεν αντιπροσωπεύουν ιδιαίτερα τις σύγχρονες κοινωνικές και οικονομικές δομές. Σε μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από τον ατομικίστικο νεοφιλελευθερισμό, οι καλύτερες ευκαιρίες δίνονται σε ανθρώπους που μπορούν να είναι γεωγραφικά ευκίνητοι και πρόθυμοι να αφιερώσουν πολλές ώρες στην εκπαίδευση και την καριέρα τους. Με αυτά τα δεδομένα, ο συντονισμός των ευκαιριών δύο (ή περισσότερων) συντρόφων μέσα από μόνιμες δεσμεύσεις κάθε είδους δεν έχει ιδιαίτερο νόημα -οικονομικά-.

Η περισσότερη συμβουλευτική βιβλιογραφία για την πολυσυντροφικότητα, δε συνηγορεί για στέρεα αλληλένδετα δίκτυα σε όλη τη ζωή, ούτως ή άλλως. Το είδος πολυσυντροφικότητάς τους είναι η ατομική ελευθερία που ριζώνει στην προσωπική ευθύνη και ολοκλήρωση, που ταιριάζει καλύτερα στο νεοφιλελεύθερο μοτίβο ευκαιριών. Μια συνεντευξιαζόμενη στο βιβλίο The Ethical Slut το εκφράζει καλύτερα:

“Ο ανοιχτή σεξουαλική μου συμπεριφορά μου δίνει προσωπική ελευθερία, ανεξαρτησία και υπευθυνότητα με ένα τρόπο που σε ένα ζευγάρι σε αποκλειστικότητα δε θα υπήρχε. Επειδή είμαι υπεύθυνη, κάθε μέρα, να ικανοποιήσω τις ανάγκες μου (ή όχι), και για να δημιουργήσω και να διατηρήσω τις σχέσεις στη ζωή μου. Δεν έχω τίποτα ως δεδομένο... κι έτσι αυτός ο τρόπος ζωής μου δίνει ένα ξεκάθαρο αίσθημα ατομικότητας που επαναδημιουργώ κάθε μέρα".

Αυτό είναι ο "εκφραστικός ατομισμός" (όπως στο Habits of the Heart) στα καλύτερά του.  Η συμβουλευτική βιβλιογραφία στην πολυσυντροφικότητα είναι βυθισμένη σε μια θάλασσα μεσοαστικής αυτοπραγμάτωσης, όπου οι αναζητητές εκφράζουν τον αυθεντικό τους εαυτό μέσω ατομικών αποφάσεων για τις σχέσεις. Αρκετά σαν το κίνημα της ανθρώπινης δυναμικής το 1960, ο στόχος των πολυσυντροφικών σχέσεων είναι να συνεισφέρουν στην εξέλιξη του ατόμου και να επιτρέψουν στους άλλους την ατομική ελευθερία να κάνουν το ίδιο. Αυτή η ατομοκεντρική προσέγγιση των σχέσεων είναι επίσης "βολική" αφού επιτρέπει οι σύντροφοι να είναι αναλώσιμοι αν βρεθούν καλύτερες ψυχολογικές ή οικονομικές προοπτικές κάπου αλλού. Η ειδική στην πολυσυντροφικότητα, Deborah Anapol, περιγράφει αυτό το νέο μοντέλο ως αυτό όπου ο στόχος της σχέσης είναι να "προάγει την ψυχολογική και πνευματική ανάπτυξη των συντρόφων", το οποίο αντιπαραβάλει με το "παλιό μοντέλο", το οποίο όπως λέει "απαιτεί τα μέλη της οικογένειας να αντικαταστήσουν τις ατομικές επιθυμίες με ομαδικές". Όπως δηλώνει συνοπτικά μια συμβουλευτική ιστοσελίδα για την πολυσυντροφικότητα, “η πολυσυντροφικότητα ενθαρρύνει, επιτρέπει και σχεδόν απαιτεί να είμαστε ατομικότητες πρώτα και κύρια".

Οι σχετικές με την πολυσυντροφικότητα έρευνες υποδεικνύουν πως οι συμμετέχοντες τείνουν να είναι εργαζόμενοι πτυχιούχοι ανώτατης εκπαίδευσης. Σύμφωνα με τον ψυχολόγο Hazel Markus, τέτοιοι επαγγελματίες τείνουν προς ένα "ανεξάρτητο μοντέλο εργασιακών σχέσεων" όπου οι πράξεις γίνονται αντιληπτές ως ελεύθερα επιλεγμένες και ανεξάρτητες από τους άλλους (σε αντιπαραβολή με τους Αμερικανούς της εργατικής τάξης που βλέπουν τις πράξεις τους σε σχέση αλληλοεξάρτησης με τους άλλους). Για παράδειγμα, σε μια επιχείρηση οι υπάλληλοι μεσοαστικής τάξης τείνουν να έχουν ευρεία δίκτυα συναδέλφων που δουλεύουν σε στενή συνεργασία, αλλά σε εναλλασσόμενους σχηματισμούς από το ένα πρότζεκτ στο άλλο. Χωρίς μια μικρή, συνεκτική εργασιακή ομάδα, τέτοιοι υπάλληλοι έχουν την τάση να βλέπουν τους εαυτούς τους ως μεμονωμένους αντιπροσώπους, με την έννοια ότι (εντός οργανωτικών περιορισμών) επιλέγουν τα πρότζεκτ και τους συνεργάτες τους. Ακούγεται φανταστικό, σωστά;

Αλλά τι συμβαίνει όταν εφαρμόζουμε αυτό το μοντέλο σε ερωτικές σχέσεις; Η πολυσυντροφικότητα αντανακλά και επεκτείνει την εφαρμογή των αρχών της ελεύθερης αγοράς σε όλο και περισσότερες σφαίρες τις ζωής. Γιατί όχι στην αγάπη; Επειδή η εναλλαγή δικτύων συνεργασίας είναι ένα ζήτημα, ενώ στο πλαίσιο αγάπης και σεξουαλικότητας τέτοιες αναδιαρυθμίσεις είναι λίγο δύσκολες για την καρδιά.

Μπορούμε να διδαχτούμε από τα αποτελέσματα της εφαρμογής του ατομικισμού σε συναισθηματικά στενές σχέσεις, από τα κοινόβια τις δεκαετίες 1960-70. Αποδεικνύεται ότι τα περισσότερα λεγόμενα κοινόβια δεν ήταν ακριβώς "κοινοτικά". Έρευνες κοινωνιολόγων όπως οι Stephen Vaisey και Rosabeth Moss Kanter υποδεικνύουν πως μια κοινή πίστη στην ατομική ελευθερία δεν είναι αρκετή για να δημιουργήσει μια συλλογική ταυτότητα, ένα αίσθημα του "εμείς". Τέτοιες κοινότητες που έδιναν έμφαση  σε ένα "κάνε το δικό σου" ήθος και απέτυχαν να δεσμευτούν σε κάτι μεγαλύτερο από το ο καθένας για τον εαυτό του, ήταν αυτές που άλλαζαν μέλη συχνά και δεν διατηρήθηκαν για πολύ.

Παρόμοια, η Elisabeth Sheff, συγγραφέας του The Polyamorists Next Door, αναφέρει ότι τα σύγχρονα πολυσυντροφικά δίκτυα τείνουν να αλλάζουν τόσο σε σχεσιακές μορφές όσο και σε μέλη ανά λίγους μήνες έως και μερικά χρόνια. Τέτοιες εναλλαγές δυσκολεύουν την καθιέρωση στέρεων, αλληλένδετων δικτύων που δημιουργούν εμπιστοσύνη ανάμεσα στα μέλη.

Η υπόθεσή μου είναι πως όσο περισσότερες εναλλαγές συμβαίνουν μέσα σε ένα πολυσυντροφικό δίκτυο τόσο περισσότερη ζήλια προκύπτει, η οποία μετά απαιτεί σε μεγαλύτερο βαθμό τον ατομικό συναισθηματικό έλεγχο. Με άλλα λόγια, η ατομική ελευθερία στις σχέσεις έχει το σατανικό δίδυμό της. την ατομική καταπίεση των συναισθημάτων.

Γι' αυτούς που η ατομική ελευθερία στις σχέσεις είναι η υψηλότερη αξία, μπορεί να έχει αξία η ατομικίστικη διαχείριση της ζήλιας που απορρέει από την τοποθέτηση της αγάπης στην ελεύθερη αγορά. Όμως γι' αυτούς που δε θέλουν να βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο με το τέρας με τα πράσινα μάτια, η συμβουλευτική βιβλιογραφία βρίσκεται σε άρνηση σχετικά με το ποιες προσεγγίσεις στην πολυσυντροφικότητα οδηγούν σε μικρότερη ή μεγαλύτερη πιθανότητα ζήλιας. Δεν προσφέρονται καθόλου εργαλεία πέρα από ατομική συναισθηματική δουλειά, για όσους θέλουν μια κοινοτική, λιγότερο ατομικίστικη προσέγγιση στην πολυσυντροφικότητα. Οπότε, βάσει των κοινωνιολογικών αρχών για τη λειτουργία των κοινοτήτων, μπορούμε να εξάγουμε έστω κάποιες αρχικές ιδέες για κοινωνικές λύσεις στο πρόβλημα της ζήλιας στην πολυσυντροφικότητα:

Πρώτον, όσο περισσότερο δημιουργείται το αίσθημα του "εμείς" μέσα στα κοινωνικά δίκτυα, πιθανόν τόση περισσότερη εμπιστοσύνη και λιγότερη ζήλια θα προκύψει ανάμεσα στα μέλη. Αυτό είναι ευκολότερο με ένα μικρό αριθμό μελών (ας το παραδεχτούμε, η αλληλεγγύη είναι αρκετά εύκολη στην τριμελή οικογένειά μου), αλλά μπορεί να εφαρμοστεί και σε πενταμελή ή ακόμα και μεγαλύτερα κοινωνικά δίκτυα. Ένας τρόπος να προωθηθεί η αίσθηση σε κάτι μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών του είναι μέσω των κοινών ιδανικών (πέρα από τον ατομισμό) ή ακόμα καλύτερα μέσω ενός κοινού στόχου. Ας αντιπαραθέσουμε τα "κάνε το δικό σου" κοινόβια με αυτά που μοιράζονταν ένα στόχο: τα τελευταία άντεξαν στο χρόνο έχοντας μια αίσθηση δέσμευσης και εμπιστοσύνης μεταξύ των μελών, για παράδειγμα το Camphill Village.

Δεύτερον, μπορούμε να μειώσουμε τη ζήλια κάνοντας ευθύνη όλων το να υποστηρίζουν και να αναγνωρίζουν όλες τις υπάρχουσες σχέσεις μέσα στην κοινότητα. Οι ειδικοί στην πολυσυντροφικότητα  συμβουλεύουν ένα άτομο που ζηλεύει να στραφεί στο/στη σύντροφό του/της για επιβεβαίωση ότι η σχέση τους είναι σημαντική. Αλλά η έρευνα πάνω στα κοινωνικά δίκτυα υποδεικνύει πως οι δυάδες χρειάζονται υποστήριξη από τα δίκτυα όπου ενσωματώνονται: υποστήριξη που δείχνει ότι η σχέση αναγνωρίζεται και εκτιμάται. Οι ειδικοί στην πολυσυντροφικότητα λένε πως ο στόχος της συνάντησης με τους συντρόφους των συντρόφων μας είναι η ανακούφιση της δικής μας ζήλιας ή για να ανακαλύψουμε αν τυχόν συμπαθούμε το άτομο (ξανά, το ατομικίστικο, τι μου δίνει εμένα;). Αλλά από μια κοινωνική οπτική γωνία, το νόημα της συνάντησης με το σύντροφο ενός συντρόφου είναι η συνεισφορά στη μείωση της ζήλιας στην κοινότητα, δείχνοντας στον άλλο ότι αναγνωρίζεις και σέβεσαι τη σχέση που έχει με το/τη σύντροφό σου.   Η αίσθηση ασφάλειας σε μια σχέση εξαρτάται από την υποστήριξη που προσφέρει η κοινότητα, και κάθε ένας μπορεί να συνεισφέρει στην προσπάθεια και να απολαύσει τα οφέλη.

Ο κοινός παρονομαστής είναι περισσότερο η κοινωνική παρά η ατομική ευθύνη. Το να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως κομμάτι ενός μεγαλύτερου συστήματος (είτε τριών είτε τριακοσίων ατόμων) μας οδηγεί να πάρουμε την κοινωνική ευθύνη για την υγεία αυτού του συστήματος. Μπορούμε να ξεπεράσουμε το πρόβλημα της ζήλιας στην πολυσυντροφικότητα; Ίσως ναι, ίσως όχι. Όμως αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να σταματήσουμε να παριστάνουμε πως δεν ξέρουμε από πού προκύπτει η ζήλια.

Elizabeth Stern είναι το ψευδώνυμο διδακτόρισας κοινωνικής επιστήμονα, και συγγραφέα που ζει στην Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ

Πηγή: Salon 

Ομοφυλοφιλικός γάμος και η ρευστότητα του θεσμού του γάμου στην ιστορία του Ισλάμ

του Ali A. Olomi, 17/7/2015

Απόκριση στο άρθρο των Reza Aslan και Hasan Minha Open Letter to American Muslims on Same Sex Marriage

Από τη στιγμή που νομιμοποιήθηκε ο ομοφυλοφιλικός γάμος από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ στις 26/6/2015, διάφορες θρησκευτικές ομάδες εκφράστηκαν σχετικά με την απόφαση. Οι μουσουλμάνοι αμερικάνοι, οι οποίοι είναι μειονοτική ομάδα στις ΗΠΑ, ταλαιπωρήθηκαν για να αποκτήσουν μια κοινή άποψη.
Κάποιοι καταδίκασαν ανοιχτά την απόφαση. Άλλοι παρότρυναν διστακτικά την απόδοχή της. Γνωρίζοντας την επισφαλή θέση των μειονοτήτων στις ΗΠΑ, ο ιμάμης Suhaib Webb δημοσίευσε ένα διαδικτυακό μήνυμα όπου πήρε μια ισορροπημένη στάση σεβασμού και πολιτικής στήριξης προς την απόφαση, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα τα θεολογικά και ηθικά διλήμματα των συντηρητικών μουσουλμάνων. Μια ομάδα Αφγανών-Αμερικανών στοχαστών και ακτιβιστών στο Samovar Network είχαν πιο δεκτική στάση αφού μέσω ενός διαδικτυακού πάνελ δήλωσαν τη στήριξή τους στην κυβέρνηση και τη λοατκι κοινότητα στο σύνολό της.

Ο συγγραφέας Reza Aslan και ο κωμικός Hasan Minhaj συνέταξαν μια ανοιχτή επιστολή, η οποία δημοσιεύτηκε στο Religion Dispatches, προς του μουσουλμάνους αμερικάνους ενθαρρύνοντας την αποδοχή και την ανεκτικότητα, υπενθυμίζοντας στους μουσουλμάνους ότι είναι επίσης μειονότητα στις ΗΠΑ και θα έπρεπε να υπερασπίζουν τα δικαιώματα άλλων μειονοτήτων.

1) “Aqa Mirak” – Η ακουαρέλα του 16ου αιώνα, επί 

Σαφαβιδών, του Aqa Mirak απεικονίζει δυο νεαρούς

 πρίγκιπες και εραστές (βρίσκεται στο Smithsonian)

Ο κόσμος ξαφνιάστηκε από την επιστολή ενώ κάποιοι αποδίδουν αυτή τη στάση των συγγραφέων στην επιρροή της Δύσης. Η δημοφιλής αναπαράσταση των μουσουλμάνων σε Αμερική και Ευρώπη τους θέλει σθεναρά ενάντιους στον ομοφυλοφιλικό γάμο. Όμως θα έλεγα πως θέσεις όπως του Reza στην πραγματικότητα αναδεικνύουν ένα ξεχασμένο κομμάτι της ισλαμικής ιστορίας.

Όπως στην περίπτωση του χριστιανισμού, η ιστορία των ομοφυλοφιλικών σχέσεων στο Ισλάμ είναι πολύ πιο περίπλοκη από όσο θα ήθελαν κάποιοι να πιστεύουμε.

Πρώτον, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ενώ οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις είναι διαχρονικές και οι ομοφυλόφιλοι υπήρχαν σε όλες τις εποχές, σύμφωνα με θεωρητικούς, όπως ο Μισέλ Φουκώ, η ομοφυλοφιλία εμφανίστηκε ως ταυτότητα μαζί με την ετεροφυλοφιλία, πρόσφατα στη μοντέρνα κοινωνία. Πράγματι, μπορεί να υποστηριχτεί πως η ομοφοβία είναι κυρίως ένας σύγχρονος "φόβος" δεμένος με άγχη σχετικά με την αρρενωπότητα, με εθνικιστικές προεκτάσεις. Το ίδιο το Κοράνι δεν αντιμετωπίζει την ομοφυλοφιλία απευθείας, παρά αναφέρεται σε συγκεκριμένες πρακτικές.

Όσον αφορά την ομοφυλοφιλία οι Μουσουλμάνοι καταδεικνύουν τους περιβόητους στίχους του Κορανίου για το λαό του Λωτ (7:80-84), τους οποίους κάποιοι σύγχρονοι λόγιοι -προβάλοντας πάνω τους ευαισθησίες της σημερινής εποχής- ερμηνεύουν ως καταδίκη της ομοφυλοφιλίας. Όμως άλλοι λόγιοι επιλέγουν το Qisas Al Anbiya, ένα σχολιασμό για την ιστορία και τις ζωές των προφητών του Ισλάμ που συσχετίζει την ιστορία του Λωτ με την καταδίκη της διαφθοράς του λαού του, των οποίων η κτηνώδης ασέλγεια τους οδήγησε σε βιασμούς και σοδομία, δηλαδή τους ερμηνεύουν ως όχι καθ'αυτή καταδίκη της σοδομίας.


Στην πραγματικότητα το Κοράνι υποστηρίζει την ποικιλία της επιθυμίας, όταν δηλώνει πως ο Θεός δημιούργησε διάφορους συντρόφους για τον άνθρωπο (30:21). Ακόμη χρησιμοποιεί την ομοερωτική εικονοπλασία για να περιγράψει τον παράδεισο ως γεμάτο από νεαρούς υπηρέτες τόσο ελκυστικούς "ώστε όταν τους βλέπει κανείς, τους βρίσκει τόσο όμορφους όσο τα σκόρπια μαργαριτάρια". (52: 24, 76: 19).

2. “Haft Awrang- The Seven Thrones, an illuminated manuscript by 16th Century Jami. Depicts a male youth with his male suitors.

Πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη τη ζωή του Προφήτη Μωάμεθ και ότι η γυναίκα του Umm Salama είχε έναν ομοφυλόφιλο υπηρέτη τον Hit. Εκτός του Hit, υπήρχε ο Tuways και ο Al Dalal. Αυτά τα άτομα, γνωστά ως mukhanathum, θεωρούνταν σύντροφοι του Μωάμεθ, ή μαθητές και φίλοι. Οι mukhanathum υπηρέτησαν και ως φρουροί του τάφου του Μωάμεθ.

Οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις και η αντίστοιχη λογοτεχνία υπήρχαν σε όλη την ιστορία του ισλαμικού πολιτισμού, ήδη από τον 7ο αιώνα. Ο φημισμένος πέρσης ποιητής Rumi και ο πατέρας της κλασικής ισλαμικής ποίησης, Abu Nawas, έγραψαν στίχους όπου εκθείαζαν την ομορφιά νεαρών αντρών. Πράγματι, στις μεσαιωνικές αυτοκρατορίες των Αββασιδών, Οθωμανών, Σαφαβιδών, τα κανονιστικά πρότυπα ποίησης και τέχνης περιστρέφονταν γύρω από την νεανική και θελκτική εμφάνιση νεαρών αντρών.

Παρόλο που οι γυναίκες εγκωμιάζονταν επίσης, το κανονιστικό πρότυπο της ομορφιάς επικεντρωνόταν κυρίως σε μια ιδέα για τη νεότητα που ισοδυναμούσε με τη ζωτικότητα και την επιθυμία. Σε πολλά ποιήματα όπως αυτά των Abu Nawas, Rumi και πολλών άλλων, αυτό σήμαινε νέοι άντρες, όμως σε αυτούς τους νέους αποδίδονταν θηλυκά στοιχεία, υπογραμμίζοντας τη ρευστή φύση θηλυκότητας και αρρενωπότητας.

Χαλίφηδες, όπως ο Al Amin, στο χαλιφατο των Αββασιδών τον 8ο αιώνα, επιδίδονταν σε ομοφυλοφιλικές σχέσεις, και υπάρχουν γραπτά σχετικά με τους πολεμιστές του Abu Muslim, οι οποίοι ανέτρεψαν τους Ουμαγιάδες, που πλάγιαζαν με τους υπηρέτες τους. Παρόλο που περίοδοι καταπίεσης υπήρξαν σίγουρα και οι μελετητές συζητούν έντονα αν τέτοιες πράξεις επιτρέπονταν ή όχι, στο σύνολο του ο ισλαμικός πολιτισμός είχε την τάση όχι μόνο να ανέχεται αλλά και να αποδέχεται τα ομοφυλοφιλικά ειδύλλια.

Γραπτές μαρτυρίες ομοφυλοφιλικών σχέσεων μεταξύ γυναικών δεν  ήταν τόσο διαδεδομένες στην αραβική και ισλαμική λογοτεχνία, όμως υπάρχουν επαρκή στοιχεία για την ανοχή ή ακόμα και τον εγκωμιασμό των ομοφυλοφιλικών σχέσεων γυναικών. Για παράδειγμα, το 10ο αι. ο Jawami al-Ladhdha ή η Εγκυκλοπαίδεια της απόλαυσης από τον Abul Hasan Ali, διηγούνται μια ιστορία αγάπης και ειδυλλίου μεταξύ δυο γυναικών, της Hind bint al Nur’man και της Al Zarqa.


Κάποιες περίοδοι της ισλαμικής ιστορίας ήταν ποιο ανεκτικές από άλλες και θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε ότι υπήρχε διαφοροποίηση ανάλογα με την περιοχή παρόλο που η ιστορική πορεία έκλινε κυρίως προς τη μεριά της ανοχής. Όταν ο ονομαστός μαροκινός μελετητής Muhammad al Saffar ταξίδεψε στην Ευρώπη τον ξένισε η απέχθεια των ευρωπαίων προς την ομοφυλοφιλία, σε αντίθεση με την αποδοχή που υπήρχε στον ισλαμικό κόσμο. Όντως αυτή η αποδοχή παρουσιάστηκε από ευρωπαίους χριστιανούς και οριενταλιστές συγγραφείς ως δείγμα της υποτιθέμενης ηθικής χαλαρότητας της "Ανατολής".

“Shah Abbas and Wine Boy”- 17th Century art by Muhammad Qasim depicting Safavid ruler, Shah Abbas with his lover and wine boy. - See more at: http://islamicommentary.org/2015/07/same-sex-relationships-the-fluidity-of-marriage-in-islamic-history-by-ali-a-olomi/#sthash.mAAMd2Dx.dpuf

“Shah Abbas and Wine Boy”- 17th Century art by Muhammad Qasim depicting Safavid ruler, Shah Abbas with his lover and wine boy. - See more at: http://islamicommentary.org/2015/07/same-sex-relationships-the-fluidity-of-marriage-in-islamic-history-by-ali-a-olomi/#sthash.mAAMd2Dx.dpuf

“Shah Abbas and Wine Boy”- 17th Century art by Muhammad Qasim depicting Safavid ruler, Shah Abbas with his lover and wine boy. - See more at: http://islamicommentary.org/2015/07/same-sex-relationships-the-fluidity-of-marriage-in-islamic-history-by-ali-a-olomi/#sthash.mAAMd2Dx.dpuf

“Shah Abbas and Wine Boy”- 17th Century art by Muhammad Qasim depicting Safavid ruler, Shah Abbas with his lover and wine boy. - See more at: http://islamicommentary.org/2015/07/same-sex-relationships-the-fluidity-of-marriage-in-islamic-history-by-ali-a-olomi/#sthash.mAAMd2Dx.dpuf

Οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις αντρών, για παράδειγμα, απεικονίζονταν στην τέχνη, συμπεριλαμβανομένων αυτών των εικόνων (τώρα στην κυριότητα του δημοσίου): 1) Aqa Mirak – Ακουαρέλα του 16ου αι από τον Aqa Mirak Tabriz που απεικονίζει δυο πρίγκιπες και εραστές 2) “Haft Awrang”- Οι εφτά θρόνοι, ένα χειρόγραφο του 16ου αθ. Απεικονίζει έναν νεαρό με τους μνηστήρες του 3) Sawaqub– Οθωμανική απεικόνιση του 19ου αι. στη Sawaqub al Manaquib που απεικονίζει σεξουαλική επαφή μεταξύ ενός άντρα και του οινοχόου του.

Η πολιτιστική και κοινωνική πραγματικότητα της ομοφυλοφιλίας στο Ισλάμ μετατράπηκε σε υπόγεια μέσα στην ιστορική αναπαράσταση. Οι άνθρωποι, οι οποίοι θέλουν να πιέσουν προς μια μονοδιάστατη ερμηνεία της θρησκείας, βολικά αγνοούν αυτά τα κομμάτια της ισλαμικής ιστορίας, προς ενίσχυση αφηγήσεων που έχουν προέλθει από τις προκαταλήψεις τους. Παρόλο που η ύπαρξη τέτοιων ζευγαριών είναι ένα ιστορικά αναμφισβήτητο γεγονός, τέτοιες αφηγήσεις σύχνα μπαύνουν κάτω απ'το χαλί και η ιστορία της ανεκτικότητας ξεχνιέται για να αντικατασταθεί από απεικονίσεις του Ισλάμ ως μια ομοφοβική και επιθετική θρησκευτική πίστη.

Πέρα από αυτή την πολύπλοκη ιστορία, στο Ισλάμ ο ορισμός του γάμου και των επιτρεπτών σχέσεων έχει εξελιχθεί- κάτι που οι ιστορικοί σε ζητήματα γάμου, γενικά, το επισημαίνουν αρκετά συχνά.

Οι περισσότεροι σύγχρονοι μουσουλμάνοι εφαρμόζουν τον παραδοσιακό γάμο ως "ένας άντρας μια γυναίκα" με στόχο την οικογένεια, κι όμως αυτή η ερμηνεία είναι λιγάκι διαφορετική από αυτά που περιγράφει το Κοράνι.

Το Κοράνι δεν καταδικάζει τη σεξουαλική απόλαυση, ενώ ο γάμος μπορεί να είναι πολυγαμικός.(4:3). Επιπλέον, όπως στη Βίβλο, στους άντρες επιτρέπεται να διατηρούν παλλακίδες, τις ma malakat aymankum,  ή "αυτές που κατέχει το δεξί σου χέρι" (4:24, 23:5-6).”

Σήμερα, ο γάμος στο Ισλάμ ορίζεται διαφορετικά και η "ορθοδοξία" του δεν προωθεί την κατοχή παλακίδων ούτε την πολυγαμία. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της, η ερμηνεία του Ισλάμ για την ιδεα του γάμου έχει εξελιχθεί και αλλάξει, ενώ αυτό που αποκαλούμε "παραδοσιακός γάμος" δεν είναι καθόλου αμετάβλητος θεσμός.

Η κατανόηση της ιστορίας είναι σημαντική, και κατά κύριο λόγο δεν είχε εξεταστεί μέχρι την εμφάνιση τον πουριτανών ερμηνευτών των Γραφών, των Σαλάφι, από τη μία πλευρά και της ισλαμοφοβίας από την άλλη. Η Γραφή αναμφισβήτητα δεν αλλάζει, όμως η ασχολία των πιστών μαζί της συνεχώς εξελίσσεται σύμφωνα με τις ιστορικές συνθήκες στις οποίες ζουν.

Έχει σημασία να θυμόμαστε την ιστορία της ανεκτικότητας και αποδοχής του Ισλάμ. Ο Reza και άλλοι σαν κι αυτόν δεν είναι αναγκαστικά "δυτικοποιημένοι", αλλά εξερευνούν το ζήτημα εξετάζοντας την ιστορία του ίδιου του Ισλάμ.

Αναγνωρίζοντας πως υπάρχουν κι άλλες αφηγήσεις σχετικά με το γάμο και την ομοφυλοφιλία ήδη ενσωματωμένες στη θρησκευτική τους παράδοση, οι μουσουλμάνοι και οι υπόλοιποι θα έπρεπε να ξεπεράσουν την ιδέα του ενός και μοναδικού, μονολιθικού "παραδοσιακού γάμου", εξυμνώντας τη διαφορετικότητα που επιτρέπουν τα ιερά τους βιβλία.



Ο Ali A. Olomi είναι ιστορικός κι συγγραφέας, μεταπτυχιακός φοιτητής στην Ιστορία της Μέσης Ανατολής και του Ισλάμ στο Πανεπιστήμιο California Irvine, όπου ειδικεύεται σε ζητήματα θρησκείας, φύλου και σεξουαλικότητας, πολιτισμικής και διανοητικής ιστορίας, και στην πολιτική. Ασχολείται επίσης με την αρθρογραφία, όπου τοποθετεί σύγχρονα πολιτικά ζητήματα στο ιστορικό πλαίσιο. Tweeter:  @aaolomi.

Πηγή: Islamic Commentary

Ουράνια τόξα και γάμος: Νεοφιλελευθερισμός και Ιμπεριαλισμός στα λοατ+ δικαιώματα

του Mehlab Jameel, 6 Ιουλίου 2015

Μόλις τρεις μέρες πριν το Ανώτατο Δικαστήριο ανακοινώσει την απόφαση του να νομιμοποιήσει τον ομόφυλο γάμο στις ΗΠΑ, ο πρόεδρος Ομπάμα διέταξε να πετάξουν έξω από το Λευκό Οίκο μια τρανς γυναίκα χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα, επειδή διέκοψε τον πρόεδρο για να διαμαρτυρηθεί για τους βασανισμούς και τις απελάσεις που υφίστανται τα λοατ άτομα. “Είσαι στο σπίτι μου...θα'πρεπε να ντρέπεσαι", την επέπληξε ενώ οι ομοφυλόφιλοι από το κοινό επευφημούσαν "Σ'αγαπάμε Ομπάμα!". Αυτό το γεγονός από μόνο του αντιπροσωπεύει ό,τι πήγε λάθος με τα λοατ δικαιώματα στις ΗΠΑ. Όντας ένα έγχρωμο queer άτομο, αναρωτιέμαι σήμερα: τι συνέβη και ένα δυνητικά ριζοσπαστικό κίνημα αφομοιώθηκε από ιδέες παρελάσεων pride και ισότητας στο γάμο;


Ας ξεκινήσουμε τοποθετώντας τα πράγματα στο πλαίσιό τους. Ο ιστορικός λοατ δικαιωμάτων John D’Emilio υποστηρίζει ότι οι ομοφυλόφιλοι/ες δεν υπήρχαν πάντοτε ως αυτό: ότι μια ιδιαιτέρως "γκέι" ταυτότητα είναι προϊόν της ιστορίας όπως οτιδήποτε άλλο.1 Στο 19ο αιώνα, καθώς η μισθωτή εργασία εδραιωνόταν και η παραγωγή εξειδικευόταν έγινε δυνατό να απελευθερωθεί η σεξουαλικότητα από την επιτακτικότητα της αναπαραγωγής. Το καπιταλιστικό σύστημα επέτρεψε στους ανθρώπους να οργανώσουν τις ζωές και τις εμπειρίες τους γύρω από την ιδέα του ομόφυλου ερωτισμού κι από κει προέκυψε η "ομοφυλόφιλη ταυτότητα" και πολιτικές σχετικές με τη σεξουαλική ταυτότητα στις ΗΠΑ. Η ασυνάρτητη κατασκευή της "σεξουαλικότητας" είναι αναπόφευκτα συνδεδεμένη με το ιατρικό και ψυχιατρικό πεδίο που διέδοσαν τη χρήση όρων όπως "ετεροφυλόφιλος" και "ομοφυλόφιλος" για να εξυπηρετήσουν την ανάγκη κατηγοριοποίησης και κατανόησης της ανθρώπινης σεξουαλικής εμπειρίας. Αυτοί οι όροι και οι σχετικές (ιατρικές) πρακτικές στην πραγματικότητα εμφανίστηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα κι άρχισαν να σχηματίζουν την εικόνα του "ομοφυλόφιλου".

Η ιστορία μας ξεκινά όταν στις ταραχές στο Στόουνγουολ το 1969 μπήκαν στη μάχη και οι cis λευκοί γκέι άντρες, μετατρέποντας το σ'αυτό που λέμε σήμερα κίνημα για τα δικαιώματα των γκέι. Οι ταραχές με πρωτοστάτριες τη Sylvia Rivera και τη Marsha P. Johnson, έγχρωμες τρανς γυναίκες ακτιβίστριες, ξεκίνησαν ενάντια στην αστυνομική βία --που έχει ακόμα παλιότερη ιστορία στις ΗΠΑ-- και τώρα έχουν καταλήξει σε ένα κίνημα που ωφελεί ένα συγκεκριμένο κομμάτι της κοινωνίας κάνοντας το γάμο προτεραιότητά του. Η αφήγηση μας λέει πως το έθνος βυθίστηκε σε μια δημόσια αντιπαράθεση σχετικά με την ομοφυλοφιλία ενώ γκέι πολιτικοί όπως ο Harvey Milk γίνονταν δημοφιλείς και η APA2 αφαίρεσε την ομοφυλοφιλία από τις διαταραχές. Έτσι, μετά από έναν σκληρό αγώνα οι "προοδευτικοί" και "φωτισμένοι" άνθρωποι των ΗΠΑ μπορούσαν να κερδίσουν τα δικαιώματά τους. Όπως κάθε δημοφιλής αφήγηση, αυτή επίσης βολικά αγνοεί τη δουλειά μαύρων ακτιβιστών για τα δικαιώματα των γκέι όπως οι James Baldwin και Bayard Rustin και λεσβιών όπως η Audre Lorde που οραματιζόταν μια queer απελευθέρωση και δικαιοσύνη για όλους, πολύ πριν το mainstream λοατ κίνημα αποφασίσει να το καπηλευτεί. Τέσσερα χρόνια μετά την εξέγερση του Στόουνγουολ, η Σύλβια Ριβέρα προειδοποιούσε πως το κίνημα πλησιάζει προς μια "μεσοαστική λέσχη για λευκούς" και τα επόμενα χρόνια αποδείχτηκε πως είχε δίκιο.

Πηδάμε στο 1990 και μετά, όταν τα λοατ δικαιώματα έγιναν μια προσοδοφόρα επιχείρηση και άτομα όπως η Ellen DeGeneres έκαναν “coming out” στα εθνικά ΜΜΕ ξεκινώντας να επηρεάζουν την συζήτηση πάνω στα ζητήματα φύλου. Μυριάδες επιχειρήσεις ένωσαν τα χέρια για να γεννηθεί η "rainbow" βιομηχανία κι άρχισαν να χρηματοδοτούν τις παρελάσεις pride και τις προσπάθειες φιλελεύθερων ακτιβιστών προς τη νομιμοποίηση της ισότητας στο γάμο. Πρόσφατα, λευκές διασημότητες όπως η Lady Gaga διέδωσαν τη “Born This Way” συζήτηση που καθόρισε την “αυθεντική queer εμπειρία” στις ΗΠΑ. Σήμερα, οι ομοφυλόφιλοι έχουν γίνει η βάση των μεγάλων επιχειρήσεων στις ΗΠΑ που μαζί με τα ΜΜΕ κάνουν τεράστια εκστρατεία για να εξυπηρετήσουν τον λοατ πληθυσμό. Είναι εξώφθαλμο πως πολιτικοί όπως ο Μπαράκ Ομπάμα χρησιμοποίησαν την ψήφο των λοατ όχι μόνο για να ανέβουν στην εξουσία αλλά και για να εξάγουν γκέι δικαιώματα στον υπόλοιπο κόσμο.



Όπως η στροφή των λοατ δικαιωμάτων προς το νεοφιλελευθερισμό, είναι συγκεκριμένο και το πώς το λοατ κίνημα παγκοσμιοποιήθηκε. Στην απεύθυνση της στον ΟΗΕ το Δεκέμβριο του 2011 στην επέτειο της Διεθνούς Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η Hillary Clinton δήλωσε τη στήριξή της στην παγκόσμια λοατ κοινότητα σ'ένα λόγο που ανακήρυττε τα λοατ δικαιώματα ως ανθρώπινα. Η τότε Γραμματέας του Κράτους δήλωσε πως είναι παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων η βία και η διάκριση ενάντια ατόμων εξαιτίας της σεξουαλικότητάς τους. Σε μια παθιασμένη υπεράσπισή τους, η Κλίντον αποκάλεσε τα δικαιώματα των λοατ "παγκόσμια" και κατέκρινε κράτη που ποινικοποιούν τους λοατ ή ανέχονται την κακοποίησή τους. Για να καταλάβουμε γιατί οι ΗΠΑ είναι στην πρώτη γραμμή του λοατ κινήματος παγκόσμια, πρέπει να το τοποθετήσουμε στην ιστορία του ιμπεριαλισμού τους. Η σχέση μεταξύ ιμπεριαλισμού και σεξουαλικότητας είναι περίπλοκη, και πριν επιχειρήσουμε να απαντήσουμε ξεδιαλύνοντας αυτό το μπέρδεμα μεταξύ δύναμης, φυλής, φύλου και σεξουαλικότητας είναι σημαντικό να κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις. Γιατί είναι αναγκαίο να παγκοσμιοποιηθούν τα λοατ δικαιώματα; Τι αξιώσεις βρίσκονται πίσω από ένα πλαίσιο παγκόσμιων λοατ δικαιωμάτων και πώς προκύπτουν; Γιατί επιχειρείται να τοποθετηθούν τα λοατ δικαιώματα ως ένας μοντέρνος θεσμός ενάντια σε μια καταπιεστική παράδοση; Γιατί υπάρχει ανάγκη μιας παγκόσμιας λοατ κοινότητας;

Ο Edward Said ορίζει τον ιμπεριαλισμό ως ένα αμφίπλευρο σύστημα. "Σε μια κοινωνία που υπόκειται σε έλεγχο, η εμπειρία εντυπώνεται από τους μύθους και τις ανοησίες των κυρίαρχων. Αλλά ισχύει και το αντίστροφο, αφού οι κυρίαρχοι καταλήγουν αβασάνιστα στην αντίληψη πως οι ντόπιοι και οι περιοχές τους έχουν ανάγκη εκπολιτισμού." Αυτή η αντίληψη για τους "ιθαγενείς" είναι η ιδεολογική ουσία της αποικιοκρατίας. Θεωρητικοί της μετα-αποικιοκρατικής περιόδου όπως ο Gayatari Spivak επέκτειναν την ανάλυση του ιμπεριαλισμού στο φεμινισμό, επισημαίνοντας την ιδέα ότι οι αποικιοκράτες "σώζουν" τις καταπιεσμένες γυναίκες. Ο αποικιοκρατικός φεμινιστικός λόγος διακατέχεται από την ιδέα "λευκών γυναικών που σώζουν μαύρες γυναίκες από μαύρους άντρες". Το κλασικό δοκίμιο του Frantz Fanon, “Algeria Unveiled," φωτίζει το πώς η κάλυψη των γυναικών συσχετίστηκε από τους Γάλλους αποικιοκράτες με την καταπίεση, και πώς έβγαζαν τα πεπλα από τις μουσουλμάνες ως σύμβολο που νομιμοποιούσε την αποικιακή τους αποστολή. Η Βρετανική Αυτοκρατορία επανέλαβε το ίδιο μοντέλο σε Ινδία και Αίγυπτο.

Στα πλαίσια του Πολέμου ενάντια στην Τρομοκρατία, αυτός ο αποικιοκρατικός φεμινισμός έγινε ιδιαιτέρως σχετικός και η κριτική τους από συγγραφείς όπως οι Lila Abu Lughod, Chandra Mohanty και Saba Mahmood είναι σημαντική επειδή η ιδεά των μουσουλμάνων γυναικών που χρειάζονται σωτηρία είναι από τις κυρίαρχες πίσω από αυτή την εκστρατεία. Η μπούρκα ειδώθηκε ως καταπιεστικός θεσμός επιβεβλημένος στις Αφγανές από τους Ταλιμπάν. Η κυβέρνηση Μπους νομιμοποίησε τον πόλεμο στο Αφγανιστάν μιλώντας για λογαριασμό των γυναικών, τοποθετώντας τες σε θέση θύματος και άρα σε ανάγκη να σωθούν από τους Ταλιμπάν. Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως η Διεθνής Αμνηστία υποστήριξαν την επέμβαση μέσω των διαφημιστικών εκστρατειών τους όπου παρουσίαζαν γυναίκες με μπούρκα δίπλα σε φράσεις όπως "ΝΑΤΟ! Συνεχίστε την πρόοδο!" Την ίδια στιγμή τοπικές γυναικείες οργανώσεις όπως η RAWA που αντιτίθενται στην επέμβαση των ΗΠΑ φιμώθηκαν τελείως. Υπάρχουν βουνά στοιχείων που δείχνουν ότι αυτός ο "B-52 βομβιστής φεμινισμός" (όπως σωστά ορίζει η Rafia Zakaria), αντί να κάνει το υποσχόμενο καλό, στην πραγματικότητα έβλαψε περισσότερο τους σκοπούς των Αφγανών γυναικών και τα δικαιώματά τους.

Η ίδια λογική ταιριάζει και στην κουβέντα για τα λοατ δικαιώματα. Όπως το βάζει η Deepa Kumar “Στην εποχή του Ομπάμα ο φιλελευθερισμός έχει σχετιστεί ακόμα περισσότερα με τον επεκτατισμό." O Joseph Massad το προχωράει και λέει:

“οι έγχρωμες γυναίκες (λεσβίες και στρέιτ) και οι έγχρωμοι άντρες (που κατοικούν σε ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις και των ΗΠΑ, κι αυτοί που εργάζονται σε ΜΚΟ αυτών των χωρών από τις δικές τους χώρες), με τους λευκούς συμμάχους τους όλων των φύλων και σεξουαλικοτήτων ασχολούνται με τη διάσωση των έγχρωμων γυναικών και των "γκέι" έγχρωμων αντρών (στον Τρίτο κόσμο την Ευρώπη και τις ΗΠΑ) από έγχρωμους "ετεροφυλόφιλους" άντρες και αυτό έχει γίνει μια τεράστια βιομηχανία".


Οι λεγόμενοι "ομοφυλόφιλοι" στον Τρίτο Κόσμο παρουσιάζονται ως καταπιεσμένοι και με την ανάγκη να "απελευθερωθούν". Αυτή η τοποθέτηση από μόνη της κατασκευάζει μια ασυνάρτητη παγκόσμια λοατ κοινότητα στη βάση "κοινών προβλημάτων", όταν στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία παγκόσμια κοινότητα με τις ίδιες εμπειρίες καταπίεσης. Οι μουσουλμάνοι ετεροφυλόφιλοι άντρες είναι οι ομοφοβικοί και τρανσφοβικοί "άλλοι" που χρειάζεται να τους ελέγξουμε και να τους σταματήσουμε. Τίτλοι όπως "ο ISIS σκοτώνει ομοφυλόφιλους" και "Το Ιράν κρεμάει γκέι άντρες" κυκλοφορούν στα παγκόσμια ΜΜΕ για να πιέσουν τα κράτη να δεχτούν ένα παγκόσμιο πλαίσιο λοατ δικαιωμάτων τοποθετώντας τις ΗΠΑ σε ανώτερη θέση. Αυτά όχι για να πούμε ότι πολλοί ετεροφυλόφιλοι μουσουλμάνοι δεν είναι "ομοφοβικοί" ή πως ο ISIS δεν σκοτώνει ομοφυλόφιλους, αλλά γιατί υπάρχει πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο σ'αυτές τις κατηγορίες και πίσω από τη διαδικασία δημιουργίας ειδήσεων, το οποίο επιστρατεύεται προς υποστήριξη της ιμπεριαλιστικής αφήγησης. Οι queer άνθρωποι στις χώρες του Τρίτου κόσμου δεν μπορούν καν να μιλήσουν για το τραύμα τους χωρίς να το καπηλευτεί το νεοφιλελεύθερο κόμπλεξ του σωτήρα.

Το παγκόσμιο δίκτυο οργανισμών για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που ασχολούνται με το λοατ ζήτημα, αυτό που ο Joseph Massad αποκαλεί τη Gay Διεθνή, εργάζεται με την παραδοχή ότι οι μουσουλμάνοι "λοατ άνθρωποι" χρειάζονται σωτηρία από τις καταπιεστικές παραδόσεις τους. Η "Gay Διεθνής" προωθεί τις ιστορίες αυτοπροσδιοριζόμενων λοατ ανθρώπων στα διεθνή ΜΜΕ, ως εξαιρέσεις που σώθηκαν. Παράδειγμα είναι η αντίδραση οργανώσεων όπως η βρετανική Outrage! και η γαλλική IDAHO στους υποτιθέμενους δημόσιους απαγχονισμούς δυο ιρανών "ομοφυλόφιλων νέων" στην πόλη Mashad το 2005. Έγινε μια διεθνής έκκληση για διαμαρτυρίες και καταδίκη του γεγονότος, ενώ οργανώσεις λοατ δικαιωμάτων από διάφορες πόλεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ την υιοθέτησαν. Η Διεθνής Αμνηστία αργότερα ανέφερε ότι οι συγκεκριμένοι άντρες ήταν ένοχοι για το βιασμό ενός 13χρονου αγοριού και κρατούνταν για 14 μήνες.

Αυτοί δεν ήταν οι πρώτοι απαγχονισμοί, ούτε είναι το Ιράν η μόνη χώρα που κατηγορείται για εγκλήματα μίσους ενάντια σε "ομοφυλόφιλους". Κάποιος ίσως αναρωτηθεί γιατί το Ιράν; Γιατί αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή; Δεν υπήρξε παρόμοια ανταπόκριση από τη "Gay Διεθνή" όταν δημοσιεύτηκαν οι εκθέσεις για τα βασανιστήρια στις φυλακές του Abu Ghraib, ούτε όταν έγχρωμοι έπεσαν θύματα βιασμών και βασανισμών στις φυλακές Bagram. Η λογική για τις εκκλήσεις καταδίκης των εγκλημάτων ενάντια σε queer άτομα καθοδηγείται από τα πλάνα του ιμπεριαλισμού με την έννοια ότι οι κυρίαρχες δυνάμεις επιλέγουν ποια σώματα και σεξουαλικότητες χρειάζονται σώσιμο, και ποιοι ομοφοβικοί μουσουλμάνοι χρειάζεται να εκπολιτιστούν. Το Ιράν ήταν το αντικείμενο διεθνούς ελέγχου γιατί η κυβέρνηση Μπους το διακήρυξε μέλος του "άξονα του διαβόλου" και οι υποστηρικτές των λοατ δικαιωμάτων τσίμπησαν στην ισλαμοφοβική λογική που τροφοδοτεί τον "πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία".

Η λογική της ισλαμοφοβίας που υπαγόρευε το "πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία" ήταν ο ακριβής λόγος που η ομοφυλοφιλία χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο βασανισμού όταν οι αμερικανοί στρατιώτες χρησιμοποίησαν τον βιασμό για να σπάσουν τον "συνεσταλμένο, ομοφοβικό Άραβα". H οριενταλιστική εικόνα του "θηλυπρεπούς" Άραβα τον παρουσιάζει ως ομοφοβικό. Αυτή η ιμπεριαλιστική ομοφυλοφιλία επαναφέρει αποτελεσματικά την προαιώνια αποικιοκρατική ιδεολογία του αρρενωπού κυρίαρχου άποικου που αιχμαλωτίζει και βιάζει τη θηλυκή, αδύναμη, ελκυστική αποικία. Άλλο παράδειγμα είναι μερικές ευρωπαϊκές χώρες που χρησιμοποιούν το τεστ της ομοφυλοφιλίας ως προϋπόθεση πολιτογράφησης, κάτι που περιλαμβάνει την αντίδραση των αιτούντων σε μια φωτογραφία ομοφυλόφιλων αντρών που φιλιούνται.

Ο νεοφιλελεύθερος διάλογος πάνω στα λοατ δικαιώματα βρίσκεται στο κέντρο αυτής της εκπολιτιστικής αποστολής που ζητά τη σωτηρία των "καταπιεσμένων" και "διωκώμενων" λοατ νέων των μουσουλμανικών χωρών. Ο Massad καλώς επισημαίνει πως "είναι ακριβώς ο λόγος της Gay διεθνούς που δημιουργεί gay εκεί που δεν υπάρχουν, και καταπιέζει τις ομοφυλόφιλες επιθυμίες και πράξεις που αρνούνται να αφομοιωθούν στη σεξουαλική της επιστημολογία". Για παραδειγμα, κατηγορίες όπως οι Hijra στη Νότια Ασία, οι άνθρωποι με Δύο-Πνεύματα στους Ιθαγενείς Αμερικάνους, και οι Muxe στο Μεξικό προϋπήρχαν της αποικιοκρατίας και η πολύπλοκη ιστορία και οι εμπειρίες που σχετίζονται με αυτές τις ταυτότητες συνήθως διαγράφονται με την τοποθέτηση της "τρανς" ταμπέλας χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο αυτοπροσδιορισμός των ντόπιων queer ατόμων. Είναι σημαντικό ότι τα άτομα επιλέγουν ενεργά να προσδιορίζονται ως τρανς και μια παρεξήγηση σαν την παραπάνω οδηγεί στην εξάλειψη τέτοιων ταυτοτήτων.